เมื่อความเชื่อมั่นในตัวเองต้องเผชิญกับความจริงของโลก

ฉันเคยตั้งคำถามเกี่ยวกับเพศสภาพของตัวเอง ตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจนว่า "เพศที่สาม" คืออะไร และไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนที่เหมือนฉันอยู่ที่ไหนหรือเปล่า แต่ความรู้สึกและความต้องการที่แตกต่างจากเด็กผู้หญิงทั่วไป เช่น ความชอบในการแต่งตัวหรือของเล่นที่เอนเอียงไปทางเด็กผู้ชาย ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเข้าโรงเรียนในตัวจังหวัด ฉันได้เห็นสังคมที่เปิดกว้างขึ้น ความเป็นตัวตนเริ่มชัดเจน แม้ว่าจะถูกต่อต้านจากครอบครัวและญาติ ฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนต้องซ่อนตัวเองอยู่ตลอดเวลา จนวันหนึ่งที่รวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อสารภาพความเป็นตัวเอง นั่นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าได้ปลดปล่อยตัวเอง แม้ในช่วงแรกครอบครัวจะไม่ยอมรับ แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มเข้าใจ

ฉันก็คือฉัน ไม่ว่าจะมีคำจำกัดความว่าอะไร และนั่นเพียงพอแล้ว

วันนี้โลกเปิดกว้างมากขึ้น ฉันได้ทำบางอย่างเพื่อตัวเองเป็นสิ่งที่อยากทำมาโดยตลอดและตอนนี้ ฉันมีคนรักที่ครอบครัวรับรู้และยอมรับทั้งสองฝ่าย ความรักในแบบที่ฉันมี คือความรักที่แท้จริงและมันสวยงาม

ในวัยเรียน ฉันเคยได้ยินคำพูดที่บอกว่าการเป็นแบบนี้คือบาป เป็นสิ่งที่ควรเลิก ฉันเคยตั้งคำถามในใจว่าทำไมถึงต้องเลิก ในเมื่อมันคือตัวตนของฉัน ฉันเกิดมาแบบนี้โดยธรรมชาติ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องเกิดมาในสภาพนี้

แต่เมื่อเติบโตขึ้น ฉันเริ่มเข้าใจ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมีเหตุผล

ตามกฎจักรวาล ทุกคนถูกสร้างมาเพื่อบทเรียนบางอย่างในชีวิต ฉันเชื่อว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเพื่อสอนให้ฉันมองข้ามอัตตาและยอมรับตัวเองในแบบที่ฉันเป็น การที่ฉันเกิดมาพร้อมกับความแตกต่างนี้ ไม่ใช่บทลงโทษหรือความผิดพลาด แต่มันคือพรจากจักรวาลที่ต้องการให้ฉันเรียนรู้บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด: การเห็นคุณค่าในตัวเองโดยไม่ต้องการการยอมรับจากใคร

จักรวาลมักสะท้อนสิ่งที่เราเชื่อเกี่ยวกับตัวเองออกมาในชีวิตจริง หากเรามองตัวเองว่ามีคุณค่า ความเชื่อมั่นนั้นจะดึงดูดสถานการณ์และผู้คนที่สอดคล้องกับความรู้สึกนั้นเข้ามา การที่ฉันเผชิญกับการถูกปฏิเสธหรือความไม่ยอมรับในบางครั้ง จึงไม่ใช่การตัดสิน แต่เป็นโอกาสให้ฉันกลับมาถามตัวเองว่า ฉันยังมองตัวเองด้วยความรักและความเคารพหรือเปล่า

ถึงกระนั้น สังคมบางส่วนยังไม่ยอมรับ

โดยเฉพาะในบางที่ทำงาน ที่ยังตัดสินคนจากเพศสภาพ การต้องพิสูจน์ตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะเลือกเส้นทางที่เคารพความเป็นตัวเอง ไม่พยายามยัดเยียดตัวเองในที่ที่ไม่เห็นคุณค่าของฉัน

อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่มั่นใจในตัวเองที่สุดกลับถูกบั่นทอน

เมื่อฉันถูกเลิกจ้างในวัย 35 ปี ข้อจำกัดเรื่องอายุและทักษะภาษาอังกฤษ กลายเป็นอุปสรรคใหญ่ แม้ว่าจะส่งใบสมัครงานไปหลายที่ แต่ทุกอย่างกลับเงียบงัน มันทำให้ฉันตั้งคำถามถึงคุณค่าในศักยภาพและประสบการณ์ที่ผ่านมา

ในช่วงที่ความพยายามไม่ได้ผลตามคาด ความกังวลและความสงสัยก่อตัวขึ้น แต่บทเรียนสำคัญที่ฉันได้จากช่วงเวลานี้คือ:

1. ความเชื่อมั่นในตัวเองไม่ควรพังทลายเพราะโลกภายนอก

ความล้มเหลวไม่ได้สะท้อนคุณค่าในตัวเรา แต่มันคือกระบวนการสร้างความเข้มแข็งทางจิตใจ

2. "วางใจ" ไม่ได้หมายถึงการยอมแพ้ แต่คือการปล่อยวางสิ่งที่ควบคุมไม่ได้

การวางแผนชีวิตสำคัญ แต่เมื่อสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผน การปล่อยวางช่วยให้เรารอคอยจังหวะที่เหมาะสม

3. ความเงียบคือพื้นที่ของการเติบโต

ความเงียบไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่เป็นพื้นที่ให้เราได้ฟังเสียงภายใน และค้นพบเส้นทางที่มั่นคงกว่าเดิม

4. โลกความจริงคือบททดสอบของความเชื่อมั่น

ชีวิตเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แต่ความเชื่อมั่นไม่ได้วัดจากผลลัพธ์ แต่วัดจากการยืนหยัดและเดินหน้าต่อไป

แม้โลกแห่งความจริงจะเป็นเช่นไร แต่สิ่งสำคัญคืออย่าสูญเสียศรัทธาในตัวเอง

จักรวาลกำลังจัดวางเส้นทางที่เหมาะสมสำหรับฉัน ทุกความล้มเหลวและการถูกปฏิเสธเป็นเพียงส่วนหนึ่งของกระบวนการเติบโต ความเชื่อมั่นที่แท้จริง คือการก้าวต่อแม้ในวันที่มองไม่เห็นทาง และฉันเชื่อว่าแสงสว่างแห่งโอกาสยังคงรออยู่เสมอ ไม่ใช่เพียงแค่โอกาสในอาชีพ แต่เป็นโอกาสในการสร้างชีวิตที่สอดคล้องกับตัวตน ความฝัน และคุณค่าของฉันเอง